El Lenssen – Het Tempeltje

Deze ochtend werd ik wakker na een nacht vol oorlogsdromen.
Het waren levensechte taferelen waaraan ik deelnam, beter gezegd dacht te moeten deelnemen om ze te begrijpen, te ervaren, misschien zelfs te kunnen beïnvloeden.
Maar steeds zei iets in mij: “Nee, toch maar niet”.

Iets weerhield me. De fysieke ervaring van de beleving was te heftig en te indringend. Steeds als het ernst werd met een fysieke aanval op mens en omgeving kreeg ik daar flarden van mee, maar vloog ik meteen naar een ander oorlogstafereel.  Daar gebeurde dan weer hetzelfde. Ik voelde me op zo’n moment geen held.  Ergens in mijn achterhoofd klonk een stem die zei. “Nu is het vooral zaak in je kracht te blijven”.

Het ging hier niet om een voorspellende droom. Het ging om een verwerken en meebeleven van wat er zich in de wereld afspeelt. Het ging ook om positie bepalen.

Als helder voelende en helder ziende beelddenker is het voor mij helemaal niet moeilijk letterlijk deel te worden van een oorlogsleven met al zijn innerlijke trauma’s.
Ben ik een lafaard, door me steeds af te wenden? Nee!
Het draagt niets bij door deel te nemen. Het lost niets op. Deze fysieke krachten zijn groter dan ik ben en aankan.

Hoe kom ik los van deze dromen en beelden en draag ik toch ergens toe bij op een positieve manier?
Natuurlijk vooral door mijzelf te zijn en me niet te laten meenemen of beïnvloeden door deze beelden. Maar dat is te gemakkelijk, te eenvoudig.

Moet ik dan een mening hebben?
Meningloos ben ik zeker niet, maar iedere mening heeft zijn tegenhanger.
Die tegenhanger heeft net zo goed recht van spreken. De voorkant van een blad kan niet zonder zijn achterkant. Ook in dit gefilosofeer raak ik verstrikt.

Wijze uil

Vanochtend zat ik aan mijn schrijftafel. Op mijn bureau keek een uiltje mij aan.
“Goede morgen uil. Wat gaan we hieraan doen?”

Beter kijkend zie ik dat de uil spreekt zonder woorden,  kijkt zonder deelname.
De uil is hoedster van onze ziel. De uil blijft in alle kalme overdracht van leven en levensthema’s rustig aanwezig.

De uil oordeelt niet, bewaart een stille kalmte en innerlijke alertheid.
Is het echt nodig, dan kan diezelfde uil  zich plotseling heel snel verplaatsen.

De uil is mijn wachter naar de poort van Zomerland. Alsof hij daar altijd op de uitkijk zit.
Uil is altijd bij me.

Ja, ik moet naar zomerland

Ik zal loskomen van mijn nachtelijke dromen. Ik ga mijn maatjes ontmoeten in het rijke vrolijke gebied van spelen en liefdevol leven. Ik ga naar Zomerland!

Hoe ziet Zomerland eruit?
Ik reis naar een ruimte rechtsboven in mijn hoofd en dan nog verder. Ik schiet een rijke andere dimensie in. Hier is mijn thuis.
Altijd land ik eerst in een mooie groene wei aan de rand van een al even mooi groen bos. Alles is er even fris en helder; de blaadjes, het water, de bloemen en de mensen.

Er wordt gespeeld, gewerkt, gedanst en gezongen. Van heel jong tot heel oud is iedereen bezig volop zichzelf te zijn, in de kwaliteit die hem of haar past. Er valt geen onvertogen woord. Iedereen gunt elkaar de ruimte.  In Zomerland kan ik doen wat ik wil, ontmoeten wie ik wil, ontvangen en geven wat ik wil. In de wei en langs de bosrand is het een drukke bedoening. Ik groet iedereen.

Dan in flitsen van seconden reis ik door deze sfeer, door deze wereld, naar de waterval om daar te gaan zwemmen. Ik kan ook verstoppertje  spelen achter de waterstralen langs de rotspartij, waar het zonlicht het water breekt in alle kleuren van de regenboog. Er is gelach als ik lach, er is gezang als ik zing, er is liefde en licht als ik liefde en licht ben.

Zomerland is een realiteit in een andere dimensie. Zomerland ligt  letterlijk naast de deur. Ze loopt parallel aan onze aardse werkelijkheid. Als ik weer eens in een oorlogstafereel zit, zal ik voortaan contact opnemen met mijn thuis:  Zomerland. Ik weet zeker dat ik, als ik daar even ben,  een vonk van licht, spelen en helderheid mee terug zal brengen, terug naar de aardse fysieke realiteit.
Die vonk van licht breng ik mee van daar naar hier.

Het helpt. De beelden van mijn dromen zwakken af. Ik voel me stukken beter en blij van binnen.
Ik land terug op mijn bureau. De aardse wereld heeft veel lichtjes nodig in donkere tijden.
Ik besluit regelmatig een lichtje te gaan halen in Zomerland.

Nee, ik ben geen held. Ik glimlach.