El Lenssen – Het Tempeltje

Ik begon van binnen te schitteren.
De waterdruppel werd een lichtveld, een ster.
Ik zat er middenin.
Ik raakte verlicht van binnen.

Dinsdagochtend begint de dag met schrijftijd. Werktijd voor jullie. Daarin worden nieuwe projecten geboren en ontstaan verhalen. Fris opgestaan en nog onbeladen van de dagelijkse beslommeringen heeft mijn brein dan alle helderheid en focus op jou en de nieuwe tijd.

Wie zijn wij? Waar komen wij vandaan? En sterker nog: waar gaan wij naartoe? Het zijn vragen die in de diepte van mijn ziel opborrelen, als ik levensplezier het levenslicht toon en je laat zien hoe je wakker en in het nu komt te staan.

Ik heb gisteren weer een volle dag gehad met mensen die willen weten, willen zien, zelf door het leven willen navigeren. Grote en kleine mensen met hun vragen en vaker nog met hun niet uitgesproken vragen. Gevoelens, innerlijke massa’s die verstillen, stollen van binnen, waardoor de mens niet meer weet waar ze zelf blijft in het geheel. Mens-zijn is een zoektocht.

Goed, met mijn brein dus op ‘fris en helder’ schrijf ik in de vroege ochtend ingevingen en beelden uit, die door mijn levensdagen heen naar me toe komen.
Zo zag ik gisteren een blaadje. Eén van de velen die van de bomen vallen nu het herfst is in Nederland. Het blaadje droeg een dauwdruppel. Ik legde het blaadje op mijn hand en wat schets mijn verbazing? De dauwdruppel steeg op van het blad en werd een helder waterbolletje. Ze dreef omhoog de lucht in tot ze veranderde in een spikkelsster. Een lichtpunt met uitlopers. De ster werd lichter en lichter en het begon in mijn brein te schitteren. Het was wezenlijk, echt en zo helder licht. Kun je je dat voorstellen? Ik kreeg zomaar het gevoel dat ik die dauwdruppel was. Toen ik dat eenmaal besefte, werd ik enorm blij van binnen.

Imaginair, ja, daar begint het toch.

Onze verbeeldingskracht is ons grootste goed. Het is eindeloos en niet te koop, voor geen miljoen.
Als je hem in beeld hebt – die verbeeldingskracht, kun je hem zien? –  koester hem dan, voed hem en laat hem groeien, want daar ligt de expansie van het brein.
En weet je, expansie van dat brein hebben we nodig, oh zo nodig, tezamen met een verlicht gemoed, om multidimensionale wezens te worden. Dat klinkt groots nietwaar? Het is ook grootst. Kijk maar!

Dank je wel blaadjes op de aarde en waterdruppels als de dauw. Dank voor die ene seconde op mijn dag dat ik mocht opstijgen. Het maakt alles goed. Ik voel me licht van binnen.