El Lenssen – Het Tempeltje

Nú is de tijd iets met je te delen. Het is het begin van een verhaal, een verhaal over ons mensdom.

Uit mijn dagboek:
Januari 2020 ik krijg een view te zien over onze wereldbol.

Ik lig zoals vaker lekker te spetteren op mijn buik in mijn ligbad en blaas bellen in het water. Als ik dat doe, komen er vaak inzichten binnen rollen en nieuwe ideeën. In mijn hoofd wordt dan veel gepraat. Er wordt mij veel verteld. De plannen van de dag krijgen er ook vorm.

Ditmaal echter is het anders.

Ik word plotseling langzaam en geleidelijk via een soort parachute koorden boven mijzelf uitgetild en hang als het mannetje ‘Karlsson van het Dak’ boven mijzelf te zweven.

Vanaf dat punt en voor ik het door heb, ben ik opeens in het heelal en wel schuin boven de aarde om precies te zijn. De aardbol kan ik in totaal overzien. Waar ik hang is het stil, heel stil, windstil.

Ik kan niet zien vanuit welke hoek ik naar de aarde kijk en welke continenten ik in beeld krijg. Dat heeft een reden. Er trekt een groot eczeem over de aardbol heen, als een schubbenhuid. Het omsluit delen van de aardbol. Als ik er echt naar kijk en ermee connect krijg ik geen lucht, krijg ik het benauwd. Maar ik ben op een soort neutrale stille hoge afstand en krijg alleen maar dit beeld te zien.

Zoals altijd stel ik vragen, veel intense vragen. Ik wil altijd de betekenis weten en, meer dan dat, de reden waarom. Meteen komt het antwoord. ‘Dat zijn de mensen op aarde.’

Meer hoor ik niet op dat moment, maar mijn gedachten rollen door.
Ik weet al, wij mensen maken er een potje van, we bevuilen de wereldbol door ons gedrag, we bevuilen ons eigen nest.

Ik heb die gedachte nog niet uitgesproken, of ik hoor: ‘Ja, maar de aardbol, moeder aarde is sterk en gaat niet ten onder door wat jij hier ziet. Moeder aarde herstelt snel en is veel sterker dan jullie zijn’.

Daarna blijft het stil.

Mijn idee van de werkelijkheid verandert op dat moment niet. Ik weet het al lang. We hebben door de eeuwen heen samen iets gecreëerd, dat op ons terug kaatst. We zijn onze eigen vijand geworden.

Mijn missie voor het upgraden van de energie wordt alleen maar sterker in de weken die volgen. Een innerlijke sterke stuwing vertelt mij per direct te bouwen aan mijn podcast, bij te leren hoe ik technisch jongleer met microfoons, geluid uit te testen en meer.
Ik krijg les van mijn volwassen kinderen, die behoorlijk technisch zijn aangelegd en leer hoe ik alles aanpak om in deze tijd uit te zenden.
Ja, ik schaf zelfs een stoere game microfoon aan. Nu kan ik vanuit mijn studio, een zolderruimte in ons huis, gaan broadcasten zonder al teveel ruis op te vangen van de vogels die in deze lente met veel lawaai op mijn zolder dak tikken. Zelfs de ronddansende eikels van het najaar mogen straks gewoon blijven vallen.

Uren gaan erin zitten, vrije dagen worden opgeslokt. Dag en nacht wordt meer dan dat. Het tijdspad buigt en verlengt voor mij. Aantekeningen over nieuwe kennis over de Wetten van het Universum komen binnen in mijn brein en landen op mijn bureau in notitieboeken.
De kennis die ik overdraag in mijn trainingen mengt zich met het nieuwe.

Mijn huis ligt vol met metafysische aantekeningen. Terwijl ik lees en lees, want ook boeken worden door mensen naar me toe gebracht, wordt mijn schrijven steeds belangrijker. Aanvragen voor gedichten, kattebelletjes en e-mailconsulten beginnen zich op te stapelen. Het gewone werk gaat ondertussen gestaag door, terwijl ik ook nog met stappen mijn feestelijk jubileum van 40-jaar dirigentschap in mei 2020 voorbereid. Er zijn veel ontmoetingen met groepen en met mensen. Nieuwe vriendschappen ontvouwen zich.
Wie kon deze eerste intense maanden van 2020 bedenken dat ik veel tijd zou gaan krijgen en dat het grote werk pas slechts in voorbereiding was?

Op een ochtend in februari 2020 zie ik een krantenkop. Ik beken je, ik kijk selectief naar het nieuws, want het doet me vaak geen goed wat ik lees, maar op de hoogte zijn op welke manier dan ook over wat er speelt, ik vind het een mede verantwoordelijkheid.
Al is het alleen maar om het feit, dat ook ik gebruik mag maken van alles wat in 3D beschikbaar is voor ons. Alles waarvan we gebruik mogen maken is door mensen gebouwd, door mensen mogelijk gemaakt.

Terug naar de krantenkop in februari 2020. In China valt de eerste dode door een virus dat ongrijpbaar is, steden gaan op slot. Het beeld van iemand met een mondkapje op blijft me bij, staat op mijn netvlies gegrift.

Maar ook dan blijft het stil. Ik voel verder niets. Terwijl normaal gesproken mijn intuïtie reageert, blijft het stil, windstil.

Het blijkt een stilte voor een storm die zijn weerga niet kent. Het mensdom schudt op haar grondvesten. Het is nu dat ik word geroepen, geroepen voor het grote werk.

Lees meer