El Lenssen – Het Tempeltje

Deze ochtend werd ik wakker na een nacht vol oorlogsdromen.
Het waren levensechte taferelen waaraan ik deelnam, beter gezegd dacht te moeten deelnemen om ze te begrijpen, te ervaren, misschien zelfs te kunnen beïnvloeden.
Maar steeds zei iets in mij: “Nee, toch maar niet”.

Iets weerhield me. De fysieke ervaring van de beleving was te heftig en te indringend. Steeds als het ernst werd met een fysieke aanval op mens en omgeving kreeg ik daar flarden van mee, maar vloog ik meteen naar een ander oorlogstafereel.  Daar gebeurde dan weer hetzelfde. Ik voelde me op zo’n moment geen held.  Ergens in mijn achterhoofd klonk een stem die zei. “Nu is het vooral zaak in je kracht te blijven”.

Het ging hier niet om een voorspellende droom. Het ging om een verwerken en meebeleven van wat er zich in de wereld afspeelt. Het ging ook om positie bepalen.

Als helder voelende en helder ziende beelddenker is het voor mij helemaal niet moeilijk letterlijk deel te worden van een oorlogsleven met al zijn innerlijke trauma’s.
Ben ik een lafaard, door me steeds af te wenden? Nee!
Het draagt niets bij door deel te nemen. Het lost niets op. Deze fysieke krachten zijn groter dan ik ben en aankan.

Hoe kom ik los van deze dromen en beelden en draag ik toch ergens toe bij op een positieve manier?
Natuurlijk vooral door mijzelf te zijn en me niet te laten meenemen of beïnvloeden door deze beelden. Maar dat is te gemakkelijk, te eenvoudig.

Moet ik dan een mening hebben?
Meningloos ben ik zeker niet, maar iedere mening heeft zijn tegenhanger.
Die tegenhanger heeft net zo goed recht van spreken. De voorkant van een blad kan niet zonder zijn achterkant. Ook in dit gefilosofeer raak ik verstrikt.

Wijze uil

Vanochtend zat ik aan mijn schrijftafel. Op mijn bureau keek een uiltje mij aan.
“Goede morgen uil. Wat gaan we hieraan doen?”

Beter kijkend zie ik dat de uil spreekt zonder woorden,  kijkt zonder deelname.
De uil is hoedster van onze ziel. De uil blijft in alle kalme overdracht van leven en levensthema’s rustig aanwezig.

De uil oordeelt niet, bewaart een stille kalmte en innerlijke alertheid.
Is het echt nodig, dan kan diezelfde uil  zich plotseling heel snel verplaatsen.

De uil is mijn wachter naar de poort van Zomerland. Alsof hij daar altijd op de uitkijk zit.
Uil is altijd bij me.

Ja, ik moet naar zomerland

Ik zal loskomen van mijn nachtelijke dromen. Ik ga mijn maatjes ontmoeten in het rijke vrolijke gebied van spelen en liefdevol leven. Ik ga naar Zomerland!

Hoe ziet Zomerland eruit?
Ik reis naar een ruimte rechtsboven in mijn hoofd en dan nog verder. Ik schiet een rijke andere dimensie in. Hier is mijn thuis.
Altijd land ik eerst in een mooie groene wei aan de rand van een al even mooi groen bos. Alles is er even fris en helder; de blaadjes, het water, de bloemen en de mensen.

Er wordt gespeeld, gewerkt, gedanst en gezongen. Van heel jong tot heel oud is iedereen bezig volop zichzelf te zijn, in de kwaliteit die hem of haar past. Er valt geen onvertogen woord. Iedereen gunt elkaar de ruimte.  In Zomerland kan ik doen wat ik wil, ontmoeten wie ik wil, ontvangen en geven wat ik wil. In de wei en langs de bosrand is het een drukke bedoening. Ik groet iedereen.

Dan in flitsen van seconden reis ik door deze sfeer, door deze wereld, naar de waterval om daar te gaan zwemmen. Ik kan ook verstoppertje  spelen achter de waterstralen langs de rotspartij, waar het zonlicht het water breekt in alle kleuren van de regenboog. Er is gelach als ik lach, er is gezang als ik zing, er is liefde en licht als ik liefde en licht ben.

Zomerland is een realiteit in een andere dimensie. Zomerland ligt  letterlijk naast de deur. Ze loopt parallel aan onze aardse werkelijkheid. Als ik weer eens in een oorlogstafereel zit, zal ik voortaan contact opnemen met mijn thuis:  Zomerland. Ik weet zeker dat ik, als ik daar even ben,  een vonk van licht, spelen en helderheid mee terug zal brengen, terug naar de aardse fysieke realiteit.
Die vonk van licht breng ik mee van daar naar hier.

Het helpt. De beelden van mijn dromen zwakken af. Ik voel me stukken beter en blij van binnen.
Ik land terug op mijn bureau. De aardse wereld heeft veel lichtjes nodig in donkere tijden.
Ik besluit regelmatig een lichtje te gaan halen in Zomerland.

Nee, ik ben geen held. Ik glimlach.

Mijn staart blinkt en huppelt en is gegroeid!!!

Het was twee jaar terug, dat ik bij mezelf dacht: “Dit is niet voor mij weggelegd. Dit durf ik niet zo goed. Ik zou wel willen, maar wie ben ik nou helemaal om DAT te gaan doen?“

DAT gaat over het schrijven van mijn eerste boek, waarmee ik startte in 2014.

Voordat ik daarmee begon, zei mijn babbelende hoofd  “Je bent helemaal geen schrijver, anderen kunnen dat beter! Bovendien is het veel teveel werk. Richt je nu maar op de consulten, want daar is veel werk te doen!”

Maar het liep even anders. Op 4 december 2013 kwam er een jongen van negen jaar mijn praktijk binnen en begon te fluisteren. Zomaar vanuit het niets kwamen zijn woorden: “El, ga dat boek maar schrijven.  Je moet gewoon beginnen”.

Het grote JAAAA-gevoel wat toen in mij opsteeg van binnen als een grote magische ”Poeffffffffff” overstemde mijn eerdere gedachten. Het begon te borrelen en bruisen van binnen. Mijn hart ging wagenwijd open en ik werd zo BLIJ.

Als je dat voelt van binnen, dan weet je: Dit is voor mij, dit is de bedoeling.

Ik heb mijn gevoel gevolgd.  Ik heb het gedaan!

En raad eens wat? Deze week komt een cliënt mijn praktijk binnen, helemaal enthousiast.
Ze zegt: “El, je boek staat in ‘s- Hertogenbosch in de bibliotheek op het schap bij ‘veel gelezen en eruit gelicht’.  Ze heeft me de foto’s toe gemaild.

Moet je nou toch eens kijken:

Ja dit is dus helemaal ECHT. En…het krijgt een staartje, een hele grote staart …
Er zijn mensen die nu  vragen om de Engelse versie van mijn boek.  Maar jongens, die is er nog niet eens…..!

Echter zo gemakkelijk kom ik hier niet vanaf, want er is weer een ‘”Poeffffffffff”  van binnen. En je weet nu wat dat betekent hè, dan gaat het borrelen en bruisen van binnen, dan krijg je enorm veel energie, dan word je heel blij van binnen, je hart gaat wagenwijd open en je GAAAAAT.

Het universum werkt mee als er een innerlijke ”Poeffffffffff”  is.

Steeds lijkt alles dan samen te komen en samen te werken. Alsof er all over the world meer ”Poeffffffffff” – bewegingen  ontstaan.
In Canada is inmiddels een team bezig met de boekvertaling speciaal voor mij en voor ons!
Ook komt er hulp uit Nederland en Duitsland.
Er zijn jonge mensen die zeggen: “Dit boek moet NU de wereld in”. En ze gaan ervoor staan.
De jeugd heeft de toekomst en deze jeugd bouwt mee, motiveert mee!
Talentvolle twintigers en dertigers zoemen rondom mij, in en buiten mijn praktijk, en zeggen tegen mij: “El, dat boek moet NU in het Engels”.

Ondertussen groeit mijn staart. Ze groeit en glanst en glimt en…..huppelt.

En toen kwam dus gisteren ook nog eens een echte krokodil mijn praktijk binnen wandelen.  Iemand die dit als geen ander begrijpt, heeft een prachtige, vrolijke krokodil voor me gemaakt. Een echte krokodil, een  CADEAU helemaal voor mij!
Met een glanzende huppelende staart en een grijnzend bekkie kijkt ze me aan en zegt: “ Ja hoor El, je GAAAAT!”

Hoe krijg je een glanzende huppelende staart? Lees meer: De krokodil roert zijn staart.