El Lenssen – Het Tempeltje

Over een zalige beleving van de koffiepauze.
Een licht en gemakkelijk verhaaltje voor als je maar eventjes tijd hebt!

Vandaag zeg ik je: “Haal eruit wat erin zit! Maak van je korte pauze een eindeloze belevenis”.

Het gaat dus over mijn eerste kopje koffie van vandaag. Zalig moment van even landen.
Als je dacht dat ik van de thee was, dan zeg ik: “Doe mij in de ochtend maar even iets sterkers. Een lekkere kop koffie zet me in mijn kracht.”

Ik heb dus even pauze nu.

Daar zit ik dan, met mijn welverdiende koffie.

Er klinkt een zoem in mijn oren. Eén van mijn voeten tikt op de grond, bijna ritmisch. Ik draai mijn kopje om en om en zoem zachtjes mee. Het klinkt als mmmm.

Even schiet er door mijn hoofd, dat ik het verkeer op straat letterlijk voorbij hoor baggeren. De jongen op de fiets rijdt door een plens water en lacht.
Zoem zoem. We zijn gelijk gestemd.
Hij op de fiets in het drukke verkeer, gaat gelijk op met mij.

Ik glimlach.

Ik neem mijn kopje in mijn beiden handen, die een kommetje vormen. Kommetje koffie in kommetje handen. En draaien maar, om en om. Lekker warm. De geur kringelt mijn neus in. Heerlijk!

Wat is dat toch met dat kopje koffie en mij?

Een moment van helemaal tot mijzelf komen!

De keukentafel praat mee en mijn voet trommelt een deuntje.

Plats plats.

Ik zou zomaar een klein steentje kunnen pakken. Of nee, een erwt uit de keukenkast, nog beter! Die gooi ik dan heel eigenwijs in mijn kopje koffie. Ik laat die erwt in het kopje plonzen en dan heb ik ook een beetje van die jongen buiten op de fiets hier in huis!

Plats, plats, aangenaam genot.

Ja ja, inmiddels is dat kopje half leeg.
De geluiden van buiten zijn nu ver weg als een zachte ruis, een wollig ‘ver weg’ dekentje van niks en niks meer hoeven.

Mijn aandacht is nu op mijn duim gericht. De erwt moet uit de koffie.
Ik laat me het laatste restje koffiegenot niet ontzeggen. Ook niet, hoewel ik weet, dat daar onderin mijn kopje de drab zit.

Kopje koffie ‘klaar en op’ betekent: Hop, hop aan het werk!

Ik rek mijn tijd nog even door naar de bodem van de kop te staren.
‘Drab, drab’ vertelt zo haar eigen verhaal!

Dadelijk ga ik hele andere drab vegen en ruimen. Niet van het kopje, dat spoelen we gewoon even om onder de kraan.

Weet je dat het model van het kopje er ook nog toe doet?
Ik moet een kopje echt in mijn handen kunnen pakken, het moet stevig en robuust, maar toch elegant aanvoelen. En ik wil er geen lepeltje in, want dat zit in de weg. Het gaat echt om het simpel, organisch draaien van het kopje, de geur, de smaak en het contact van ‘warm en robuust’ met mijn handen.

Misschien is dat het wel: het vol contact met het NU zit in die kop!
En het gooien van de erwt natuurlijk…

Ik ben een eindeloze, tijdloze pauze verder nu. Heerlijk, dat was dat.
De koffie is op: Hop hop aan het werk, er wachten rijen mensen op me!
De tafel blijft staan in de keuken hoor. Hier kom ik straks terug.

P.s.
Vind je dit een verhaaltje, dat nergens over gaat? Dan heb je het begrepen.
Een zalige pauze gewenst!