Over een schuddebuikende zak aardappels
Ik heb eens een bijzonder consult meegemaakt. Eigenlijk maak ik dagelijks zeer bijzondere consulten mee, maar deze was wel heel erg apart!
Ik weet niet eens meer waarover dat consult ging. Wat ik wel nog weet, is dat ik begon met de woorden: “Ik ben soms net een grote zak met zware aardappels, die zichzelf de trap op moet hijsen. Dat is me toch een karwei! ”
Zowel mijn cliënt als ik konden zich daar direct iets bij voorstellen.
Nu ging het er natuurlijk om, dat ik mijn cliënt die zak met aardappels ook in de schoenen wilde schuiven. Maar dat liep anders.
Ik zei: “Stel je nou eens voor: een zak aardappels die zichzelf de trap op probeert te hijsen.”
We zagen het meteen helemaal voor ons.
En toen… .gebeurde het.
Een lach krulde omhoog vanuit mijn buik en een lach krulde omhoog vanuit haar buik. De hemel brak open ter hoogte van ons keelgebied en zo uit het niets rolden we alle twee zeer overtuigend door in een schaterende schuddende bulderende LACH.
Die lach hield niet op, die lach werd een lawine.
Een lawine aan lach, waarvan de tranen rondvlogen in de praktijkruimte.
En elke keer als ik iets verstandigs probeerde te zeggen om ons, en vooral mijzelf natuurlijk, te herpakken, schoot die lach weer omhoog vanuit mij of haar. En….daar gingen we weer!
Het krulde vanuit onze buik omhoog en ik kon niet anders, dan dubbel hangen.
Een zak aardappels, die de trap niet op komt. En dit moest er nu van komen!
Zo langzaam aan rolden in mijn verbeelding die aardappels alle kanten uit. 25 Kilo aardappels, het was een grote zware zak, rolden door de ruimte met veel gegiebel, gegeit en gekanonneer.
Help, help . Er kwam geen zinnig woord meer over mijn lippen.
Hoe meer ik mij in de strijd wierp, om toch maar vooral ook nog even verstandig over te komen, hoe meer zakken aardappels mijn cliënt zag en….daar gingen we weer!
Ik weet het echt niet zeker, maar dit moet toch zo’n half uur hebben geduurd, want toen was het consult opeens voorbij.
Er viel even een stilte. We keken zeker niet verbaasd op. Dit was heel normaal.
We schudden elkaar de hand en zeiden lachend: tot een volgende keer.
We wogen kilo’s en kilo’s lichter. Zij was een meisje van 11 en ik was El.
Leuke anekdote:
We droegen die dag precies dezelfde bril! Die hadden we allebei net nieuw uitgezocht.
Leuk, leuk, leuk El je hebt gewoon aan lachtherapie gedaan, kan heel bevrijdend werken:):):)
Groetjes Truitje
Oh, ik kan me dit “gedrag” helemaal voorstellen. Toen ik 10 jaar was verhuisde ik van Den Haag naar Didam en kreeg daar een vriendin.
We hebben lief en leed gedeeld, maar het meeste hebben we gelachen. En dan ook vaak de slappe lach.We hadden de bijnaam: de giebeltjes, nou dan weet je het wel. We kennen elkaar nu 46 jaar en als we terug denken aan die tijd van toen, dan kunnen we weer helemaal in die lach schieten.
Heerlijk. Reinie