Mijn lichaam begint opnieuw te ademen
Een bijzondere dag was het ruim 20 jaar geleden alweer, dat ik voor mijn schoolklas bovenbouw stond en deze kinderen moest vertellen dat ik kanker had en voorlopig niet meer op school zou kunnen zijn. Het schooljaar was net enkele maanden bezig. We hadden ons op elkaar afgestemd en over en weer het respect gevonden om er samen een mooi jaar van te maken. En toen…werd ik ziek.
Het voelde alsof ik deze kinderen in de steek moest gaan laten. Grote kinderen al met de eerste onhandigheid van de pubertijd in hun lijven, zaten stil en als bevroren aan hun stoelen gekluisterd, alsof ze aanvoelden dat ik iets ernstigs had te vertellen.
Ik praatte en praatte. Ik legde uit wat mij overkwam, maar vooral ook wat mij te doen stond. ‘Je moet kanker niet bevechten’ zei ik ‘maar in je hand houden, zacht omvatten, niet koesteren maar proberen te begrijpen. Probeer dan jezelf te begrijpen en breng de verwarring in jouw lijf en cellen tot rust. Geef jezelf in deze periode de mooiste levensenergie, die maar mogelijk is. Maak je diepste levenskracht wakker en dans, zing door het leven dat je nu ontvangt. Voel elke dag heel goed wie je bent en waar je bent. Zie heel bewust het mooie in de tastbare dingen direct rondom je. Bezoek ondertussen de beste dokters, die je kunt vinden.’
‘Jongens begrijp het goed: Je hebt misschien kanker, maar je bènt geen kanker! Je bent grootser veel grootser dan dat. Je bent bijzonder. Een deel van jou zal je verlichten en optillen, ja helpen, als je het wilt zien, als je jezelf opent en toelaat!’
Ik sprak in een soort trance, de woorden kwamen vanuit een helderheid en gedrevenheid, waarbij ik beeldend en met gebaren vertelde. Mijn levensenergie stroomde in golven door mij heen, maakte mijn hele lijf wakker, liet het tintelen. Het was alsof ik in een soort magische bel stond, een verruimd veld van voelen, dat ik nadien heel vaak zou voelen. Een veld dat ik nu herken en voel als ik spreek voor groepen en informatie overdraag vanuit mijn verruimd bewustzijn.
Zodra ik was uitgesproken, exact na mijn laatste woorden, klonk er een oorverdovend applaus op uit de groep, alsof al deze kinderen precies en exact wisten wanneer het laatste woord zou klinken, al vóórdat ik het uitsprak. De magische woorden van het moment werden plots verbroken door hun applaus en brachten me met een schok terug in het hier en nu. Ik schrok op uit mijn beleving en keek deze kinderen aan. Veel kinderen waren gaan staan, een aantal hielden anderen vast, een aantal huilden, jongens, meiden en ik. We klapten, klapten en klapten! We maakten samen iets heel bijzonders mee, iets dat opende en verbond en ons liet voelen dat we lééfden. Het proces van heling was begonnen.
Voor deze kinderen werd het een levensles voor de toekomst. In de maanden die volgden kwamen er brieven over en weer. Kinderen brachten zelf gemaakte symbolen mee die mij konden helpen, maar ook hen. Hoe ernaar te kijken? Hoe ermee om te gaan? Wij leerden het elkaar.
Zovelen die met kanker te maken krijgen
We zijn nu ruim twintig jaren verder. In deze fase van mijn leven moet ik weer het verdriet van mijn tijdlijn, mijn bloedlijn, in de ogen zien, als meerdere van mijn zussen ziek worden.
Tegelijkertijd kwam er najaar 2018 een bijzondere vraag op mijn pad. In het kader van een samenloop voor hoop, vroeg iemand mij een gedicht over kanker te schrijven.
Ik moest weer denken aan mijn schoolklas van zolang terug en mijn toespraak aan hen. Mijn diepste Zijn sprak me toe en zei me: ‘Me vooral nú weer te herinneren wie ik ben en waar mijn grootste heling ligt, opdat ik nooit vergeet en het uitdeel op mijn levensweg!’
Najaar 2018 ontstond mijn ervarings- en procesgedicht
Als vanzelf kwamen mijn woorden naar buiten, krachtig gebundeld en in een vloeiende stroom, toen ik mijn gedicht schreef. Woorden die verhalen over de pijn, maar ook over het licht en de alles overstijgende kracht, die mijn levenswerk nu dag na dag vorm geeft. Het werd een gedicht met diepere lagen, dat gelezen mag worden op een stil en gewijd moment.
Hier is mijn gedicht
