Ik begon van binnen te schitteren.
De waterdruppel werd een lichtveld, een ster.
Ik zat er middenin.
Ik raakte verlicht van binnen.
Dinsdagochtend begint de dag met schrijftijd. Werktijd voor jullie. Daarin worden nieuwe projecten geboren en ontstaan verhalen. Fris opgestaan en nog onbeladen van de dagelijkse beslommeringen heeft mijn brein dan alle helderheid en focus op jou en de nieuwe tijd.
Wie zijn wij? Waar komen wij vandaan? En sterker nog: waar gaan wij naartoe? Het zijn vragen die in de diepte van mijn ziel opborrelen, als ik levensplezier het levenslicht toon en je laat zien hoe je wakker en in het nu komt te staan.
Ik heb gisteren weer een volle dag gehad met mensen die willen weten, willen zien, zelf door het leven willen navigeren. Grote en kleine mensen met hun vragen en vaker nog met hun niet uitgesproken vragen. Gevoelens, innerlijke massa’s die verstillen, stollen van binnen, waardoor de mens niet meer weet waar ze zelf blijft in het geheel. Mens-zijn is een zoektocht.
Goed, met mijn brein dus op ‘fris en helder’ schrijf ik in de vroege ochtend ingevingen en beelden uit, die door mijn levensdagen heen naar me toe komen.
Zo zag ik gisteren een blaadje. Eén van de velen die van de bomen vallen nu het herfst is in Nederland. Het blaadje droeg een dauwdruppel. Ik legde het blaadje op mijn hand en wat schets mijn verbazing? De dauwdruppel steeg op van het blad en werd een helder waterbolletje. Ze dreef omhoog de lucht in tot ze veranderde in een spikkelsster. Een lichtpunt met uitlopers. De ster werd lichter en lichter en het begon in mijn brein te schitteren. Het was wezenlijk, echt en zo helder licht. Kun je je dat voorstellen? Ik kreeg zomaar het gevoel dat ik die dauwdruppel was. Toen ik dat eenmaal besefte, werd ik enorm blij van binnen.
Imaginair, ja, daar begint het toch.
Onze verbeeldingskracht is ons grootste goed. Het is eindeloos en niet te koop, voor geen miljoen.
Als je hem in beeld hebt – die verbeeldingskracht, kun je hem zien? – koester hem dan, voed hem en laat hem groeien, want daar ligt de expansie van het brein.
En weet je, expansie van dat brein hebben we nodig, oh zo nodig, tezamen met een verlicht gemoed, om multidimensionale wezens te worden. Dat klinkt groots nietwaar? Het is ook grootst. Kijk maar!
Dank je wel blaadjes op de aarde en waterdruppels als de dauw. Dank voor die ene seconde op mijn dag dat ik mocht opstijgen. Het maakt alles goed. Ik voel me licht van binnen.
De kou trekt door de muren en wellicht een beetje onze botten in. Herfst en winter dienen zich aan. Het is tijd om naar binnen te keren en diep van binnen te resetten, orde op zaken te stellen en te kiezen voor wat je nog wilt vasthouden en wat je met de bladerkruin mee loslaat.
Het kan zelfs voelen alsof er even niets gebeurt en alles uiterlijk stil staat. Niet denken dat je niet verder komt hoor. Het hoort erbij. We zijn nu het braakliggende land dat zich moet herstellen van de intensieve periode dat het werd gebruikt. We hebben deze periode nodig om straks weer vol tot wasdom te komen.
Jullie zien het nog niet aan de buitenkant maar ook hier wordt hard gewerkt. Keuzes voor de toekomst, ja zelfs in mijn huis, om alles de nieuwe fase van het leven en beleven in te dragen. Mijn werkkamer gaat verplaatsen, zodat ik straks alle benodigdheden kan creëren om samen met jullie online te gaan. Ik noem het mijn studio en hij ziet er nu al heel licht uit. In mijn verbeelding is het al helemaal klaar en precies zoals ik het hebben wil. We zijn dus aan het verven en klussen in alle vrije minuten, terwijl er ook op technisch vlak volop wordt doorontwikkeld om dit mogelijk te maken. In het voorjaar komt dit tot wasdom!
Wonderwel rollen er ondertussen vele nieuwe gezichten de praktijk binnen. Deze dagen regel ik bij de meesten van jullie ook de interne klok. Ik help het systeem een handje, zodat je het minder snel koud hebt en de wind minder vat op je heeft.
De roep om het balans-uur, systeemonderhoud op maat, komt daarmee ook opborrelen. Velen van jullie kennen het van wat langer terug. Het balans-uur is een moment om te resetten, waarbij je ‘tools op maat’ krijgt en iedere deelnemer individueel door mij wordt ‘gespot’.
Ik zet je via drukpunten en speciale schakeltechnieken direct beter in je systeem. Het effect is, dat je meteen een aantal blokkades loslaat, fysiek leert schakelen en weer beter in je vel zit.
Tijdens het balans-uur werken we in een kleine groep. Iedere deelnemer blijft tijdens dit energiewerk volledig bij zichzelf. Persoonlijke informatie wordt niet uitgewisseld. Zo krijg je de kans e.e.a. optimaal te verwerken en te integreren. En dat gaat diep!
Mooi werk en heerlijk om te doen.
Vandaag ga ik je iets vertellen over het vermogen tot helder zien!
We hebben een paar prachtige belevingsmiddagen mogen meemaken. Ik heb toen het verhaal achter mijn helderziendheid de wereld in gebracht!
Het is heerlijk, om zo te mogen vertellen en nog mooier: te horen dat de boodschap aankomt en echt binnen komt. Wat ben ik blij!
Een echte verhalenverteller
Enkele gasten zeiden nadien tegen mij: ‘El, je bent een echte verhalenverteller! Ik was verwonderd en geboeid door jou, van begin tot eind! Ik kon jou voelen en ik kon zien wat je vertelde. Er ging iets bij mij open van binnen!’
Nou, ik zeg jullie, het vertellen van verhalen op deze manier, is voor mij net zo wonderlijk en boeiend!
Weet je waarom?
Al die verhalen zitten in mij. Ze zitten van bínnen in mij, in visuele beelden en in een weten, in voelen en horen, in ruiken en in proeven zelfs! Als ik in die verbindingen stap, kom ik thuis.
Vandaag ga ik je daarover vertellen, want het brengt je dichter bij jouw helder zien en jouw helder waarnemen. Het brengt je dichter bij je innerlijke wereld en dan leer je met stappen innerlijk te kijken!
Hé, doe je ogen open en kijk naar binnen!
Helderziendheid begint bij innerlijk zien. Als we beelden waarnemen of informatie doorkrijgen, vindt dat o.a. plaats in onze geest, in onze innerlijke wereld.Dat was voor mij een echte eyeopener, want ik dacht dat ik vooral letterlijk om me heen moest kijken om iets helder waar te kunnen nemen.
Niets is minder waar. De meeste informatie ligt verborgen onder de sluier van het dag-bewustzijn. Alles wat we letterlijk zien, stoffelijk waarnemen, is slechts een jas.
In die jas zitten hele werelden verborgen.
Als ik het over helderziend heb, noem ik dat dus graag innerlijk zien.
Onze visuele verbeeldingskracht helpt enorm om dit innerlijk zien te ontwikkelen.
Daar ga ik je iets over vertellen. Want als je die visuele verbeeldingskracht vrij kunt maken en kunt ontwikkelen, als je zelfs creatief durft te gaan verbeelden en denken, dan ontwikkel je iets in je brein dat je gaat helpen helder waar te nemen.
Als klein kind al had ik een enorme verbeeldingskracht.
Het leuke is, het is niet weggegaan, die verbeeldingskracht. En ik denk bij jou ook niet.
Bij ons, volwassenen, wordt onze verbeeldingskracht gemakkelijk geblokt door ons denken en onze ratio. Ook handig, want deze vertellen ons, hoe we door de dag heen allerlei zaken moeten plannen, aanpakken en stroomlijnen.
Maar voor ons innerlijk zien is het vaak minder fijn, omdat dit rationele denken de grote innerlijke ruimte van waarnemen kan blokkeren. We hebben daar dan vaak even minder toegang toe.
Laat dus nu je denken even los, en laat maar eens gewoon een verhaaltje tot je komen.
Je zult merken dat er van binnen iets gebeurt. Iets, dat jeinnerlijk goed doet.
Er zit een kabouter in de poef!
We gaan terug naar mijn kindertijd.
Mijn vader had een poef gemaakt. Zo eentje om op te zitten.
Voor mij was die poef magisch groot.
Paps had dat op zijn manier gedaan. Het was een sterke mooie grote poef geworden met groen skai leer rondom en een stevige vulling.
Bovenop lag een rond kleed, dat hij zelf geknoopt had in een bloemmotief. Het was een gezellige, warme, degelijke, grote zit-poef geworden.We pasten er met meerdere kinderen op, al was dat soms wel duwen en trekken om een plekje.
Je kon die poef ook op zijn kant leggen en er dan mee rollen. Je kon er zelfs op gaan liggen en dan rollen. Ja, dat heb ik wel eens gedaan. Meestal rolde de poef dan scheef en viel ik ervan af. Ik voel nog precies hoe dat ging. Het was een beetje spannend en een uitdaging om op de zijkant van die poef te rollen. En oh oh, de meubels rondom, daar moest je dan natuurlijk niet tegen aan botsen.Ik kon er voor mijn gevoel ook zo instappen, in die poef.
In mijn beleving was die poef groter dan ik.
Dan snap je wel, dat het om iets indrukwekkends ging.Dat was het ook, want toen de poef klaar was, werd hij ook geïntroduceerd als ‘iets bijzonders’ in ons gezin. Het was een bijzondere gebeurtenis mag ik wel zeggen.Toen de poef klaar was en in de kamer stond, vertelde mijn moeder ons, dat er in die poef een kabouter zat.
We moesten niet teveel stoeien en rollen met die poef, want de kabouter had er zijn huis.
Soms moesten we zachtjes doen, want anders zou de kabouter last hebben van het kabaal.
En kabaal en gestoei kon er zijn bij ons thuis. Ik had 3 broers en 5 zussen. We hadden bovendien een hond, kwarteltjes, hamsters, schildpadden, cavia’s en zo meer.Mijn moeder vertelde dus, dat er een kabouter in de poef zat. En wij hingen aan haar lippen….
Dat mijn moeder die kabouter zag, het was een waarheid! Ik zag hem ook!!
Voor mij was het meteen levensecht: er zit een kabouter in de poef!
Ik ging zitten kijken en turen in die poef. De poef werd spontaan doorzichtig transparant met een ruime innerlijk dimensie. En daar binnenin zag ik, gewoon door de buitenkant heen, dat kaboutertje zitten in een heus eigen woonkamertje met meubeltjes, kasten en een tafel. De kabouter zag mij niet, die was altijd naarstig aan het werk. Ik zag de meubeltjes en de kabouter voor me, tot in detail. Soms zat ie aan tafel, dan zag ik hem van de rugzijde, soms zat ie in een schommelstoel.
Het was een vriendelijke kabouter in een gezellig huisje.
Telkens als ik echt in de poef wilde stappen, kwam ik net iets te dichtbij en was ie weg en zijn huisje ook, maar als ik een beetje aan de buitenkant bleef kijken, kon ik toch helder in zijn wereld zien.
Ik kon met die gedachten en dat beeld gewoon op reis gaan. En wat ook heel leuk was, zelfs als ik niet in onze woonkamer was, ging de kabouter in de poef met mij mee. Ik hoefde maar even aan hem te denken en hij was er meteen.
Dat tovert tot op de dag van vandaag een grote glimlach op mijn gezicht. Maar het vertelt mij nog iets. Het vertelt mij, dat ik toen al het vermogen had om de dingen letterlijk voor me te zien en als ik wilde er zelfs letterlijk te zijn.
Door mijn leven heen heb ik dat getraind en doorontwikkeld.
Vanuit het beleven van mijn eigen innerlijke wereld, werd ik geleid naar het beleven van de innerlijke wereld van de mensen om me heen.
Het helpt enorm in mijn werk
Wanneer ik aan mensen iets duid over hun leven, over hoe ze de dingen beleven of hoe ze participeren in hun wereld, dan komen de beelden vaak heel helder en scherp naar voren.
Mijn totale vermogen om innerlijk en visueel te zien heb ik getraind, maar het talent om visueel en in beelden waar te nemen, daar ben ik dus mee geboren!
Als ik voor jou ‘lees’ en kijk in jouw innerlijke wereld, dan parkeer ik mijn eigen verhalen opzij, dan ‘vertel ik jou’. De kunst dat te kunnen, ligt voor mij o.a. verborgen in het vermogen zelf rijk en diep te kunnen waarnemen.
Wat heerlijk, dat ik in mijn vroege jeugd de magie van grote andere werelden al mocht toelaten. Dat mijn moeder die kabouter in de poef zag, was een schot in de roos, voor haar en voor mij!
