Tag Archives: lach

Vandaag heb ik ontdekt dat ik gewoon mag stralen

Ik heb het ontdekt, ja ik heb het nu echt ontdekt!
Er borrelt een grappig klein luchtbelletje van binnenin mij omhoog.
Het kriebelt vanuit mijn maag met kleine sprongetjes omhoog, tot  in mijn keel en dan begint alles van binnen te tinkelen.
Woepsie, ik kan niet meer stil zitten en spring opeens in de lucht.
Het was slechts één gedachte, één gevoel dat me dit bracht. En nu ben ik opeens volledig opgeladen!

Het geheim

Jongens, vandaag heb ik ontdekt dat ik gewoon mag stralen. We mogen blij zijn met wat we hebben, toch, waarom niet?

Ja, doe het van binnen. Laat het toe! Maak je eigen vrolijke innerlijke sprongetje.
De kranten en het nieuws staan vol met ellende, maar jij hebt een andere opdracht. Laat iets opborrelen van binnen in je lijf.


Ik zie een grappig klein luchtbelletje, dat ter hoogte van mijn maag opstijgt: een vrolijke twinkeling

Waarom zou ik moeten zitten treuren in een hoekje, omdat er zoveel treurnis is? We worden geroepen om vooral te schijnen en te stralen. Als jij blij kunt zijn met wat je hebt, help je de wereld ook. Je brengt je omgeving in een lichtere vrolijkere trilling en dat helpt. Dat helpt enorm om het licht te verspreiden. Het resoneert door tot in diepten van dimensies. En dát is, zal ik je vertellen, iets dat ik héél zeker weet!

De zon stopt toch ook niet met schijnen?

Vroeger durfde ik niet goed blij te zijn, als een ander verdrietig was. ‘Ik kan toch niet blij en vrolijk zijn, als jij verdrietig bent?’
Maar mijn loyaliteitsgevoel mag nu aan een boom zwieren en uitwaaien hoor. Wat is het heerlijk om gewoon blij te zijn!

Hoe meer schaduwen om me heen, hoe groter het contrast met het licht zal zijn. En dan hoop ik dat jij in de schaduw, juist vanwege dat contrast een lichtstraaltje gaat opvangen. Niets werkt zo aanstekelijk en prettig op ons humeur als een stralende zon en een aanstekelijke lach.

En als buiten de zon niet schijnt, hebben we des te meer licht van binnen nodig. Wil je iets kunnen betekenen voor de ander? Ik zeg je:  ‘Durf te stralen. De wereld wordt er mooier van!’

Over een schuddebuikende zak aardappels

Ik heb eens een bijzonder consult meegemaakt. Eigenlijk maak ik dagelijks zeer bijzondere consulten mee, maar deze was wel heel erg apart!

Ik weet niet eens meer waarover dat consult ging. Wat ik wel nog weet, is dat ik begon met de woorden: “Ik ben soms net een grote zak met zware aardappels, die zichzelf de trap op moet hijsen. Dat is me toch een karwei! ”

Zowel mijn cliënt als ik konden zich daar direct iets bij voorstellen.

Nu ging het er natuurlijk om, dat ik mijn cliënt die zak met aardappels ook in de schoenen wilde schuiven. Maar dat liep anders.
Ik zei: “Stel je nou eens voor: een zak aardappels die zichzelf de trap op probeert te hijsen.”

We zagen het meteen helemaal voor ons.

En toen… .gebeurde het.

Een lach krulde omhoog vanuit mijn buik en een lach krulde omhoog vanuit haar buik. De hemel brak open ter hoogte van ons keelgebied en zo uit het niets rolden we alle twee zeer overtuigend door in een schaterende schuddende bulderende LACH.

Die lach hield niet op, die lach werd een lawine.
Een lawine aan lach, waarvan de tranen rondvlogen in de praktijkruimte.

En elke keer als ik iets verstandigs probeerde te zeggen om ons, en vooral mijzelf natuurlijk, te herpakken, schoot die lach weer omhoog vanuit mij of haar. En….daar gingen we weer!

Het krulde vanuit onze buik omhoog en ik kon niet anders, dan dubbel hangen.

Een zak aardappels, die de trap niet op komt. En dit moest er nu van komen!
Zo langzaam aan rolden in mijn verbeelding die aardappels alle kanten uit. 25 Kilo aardappels, het was een grote zware zak, rolden door de ruimte met veel gegiebel, gegeit en gekanonneer.
Help, help . Er kwam geen zinnig woord meer over mijn lippen.

Hoe meer ik mij in de strijd wierp, om toch maar vooral ook nog even verstandig over te komen, hoe meer zakken aardappels mijn cliënt zag en….daar gingen we weer!

Ik weet het echt niet zeker, maar dit moet toch zo’n half uur hebben geduurd, want toen was het consult opeens voorbij.
Er viel even een stilte. We keken zeker niet verbaasd op. Dit was heel normaal.

We schudden elkaar de hand en zeiden lachend: tot een volgende keer.
We wogen kilo’s en kilo’s lichter. Zij was een meisje van 11 en ik was El.

Leuke anekdote:
We droegen die dag precies dezelfde bril! Die hadden we allebei net nieuw uitgezocht.