El Lenssen – Het Tempeltje

Deze ochtend heb ik mij door een ondernemersontbijt heen gelaveerd met een heerlijk croissantje, een hard gekookt ei en een cappuccino. Ik had me voorgenomen er met smaak voor te gaan zitten en ondertussen hier en daar een geanimeerd gesprekje aan te gaan. Het liep allemaal wat anders.

Aanbeland bij mijn laatste ontbijtonderdeel ‘heerlijke yoghurt met vers fruit’, bleek ik al behoorlijk achter te lopen bij de rest. Ik bleef steken in mijn schaaltje yoghurt, terwijl iedereen al bedrijvig wilde doorstarten met fase twee. Iemand zou een pitch verzorgen en wij mochten luisteren. ‘Mooi’ dacht ik, ‘dan kan ik ondertussen nog even door smikkelen’.

Maar ojee, dat pakte anders uit.
Opeens zaten we in fase drie en keek iedereen mij verwachtingsvol aan. ‘Ja El , nu ben jij als eerste aan de beurt, we gaan het hele rondje af’.
Ik had nog niet helemaal door wat de bedoeling was. ‘Oh, ik moet zelf ook vertellen wat ik doe?’
‘Ja, graag een korte pitch van jou, El. Je hebt twee minuten. Ja inderdaad nu meteen, want er zijn nog vele wachtenden na jou.’

Owwww, jemig, hoe breng je onder woorden wat je doet?
Nee, erger nog, hoe breng ik onder woorden wat ik doe?
Shit, shit, in slechts twee minuten ad hoc en onvoorbereid vertellen wie ik ben en wat ik doe. Ik verslikte me bijna in mijn yoghurt.

Goed oké dan. Komt ie:
‘Ja, uhmmm, hoe ga ik dat nou eens vertellen. Tja, ik doe eigenlijk van álles. Kijk maar eens op mijn website. Ik zing en geef trainingen en adviseer mensen.’
Het woord coach kreeg ik niet eens over mijn lippen, want op één of andere eigenaardige manier krijg ik daar steeds bultjes van.
Al binnen één minuut (knáp van mij, strák getimed) was ik klaar en mocht de volgende.

Mijn innerlijke bespiegelingen volgden daarna, terwijl de ronde zoeff, zoeff doorging.
‘Een volgende keer moet dit anders, El’. Ik bedacht: ‘Dan ga ik gewoon zeggen wat er op mijn kaartje staat en daar plak ik dan wat titels achteraan’. Goed toch?

Nee, want als ik ter plekke ga zeggen dat ik een heldere waarnemer ben, een ziener, een transformator, een lichtende pijl die door energieën heen klieft en mensen optilt naar een nieuw en lichter niveau.
Als ik zeg, dat ik als levensbezieler stromen en stromen mensen ontvang en ze de weg wijs, dat ik ondertussen ook auteur ben, trainer, dirigent, een heldere ziener die haar eigen levenspad bewust creëert.
Als ik zeg dat ik door dimensies heen reis en afstanden doorklief door de ether om licht uit te strooien en liefde terug te brengen naar waar die thuishoort.
Als ik zeg dat ik daar tegenwoordig trainingen over geef en dat dat zooooo gaaaaaaf is om te doen. Dat ik mensen leer vliegen en dat ze er niet genoeg van krijgen. Dat het enthousiasme over wat er metafysisch mogelijk is de 3^e dimensie ver, vér overstijgt. Dat we dáár gelukkig van worden, vervúld van raken en nooit meer anders willen…

Als ik dat allemaal zeg met mijn schaaltje verlate yoghurt al lepelend in de hand, dan verklaren ze me voor gek. Er zouden er zich nog meer kunnen verslikken, maar dan in de koffie en de thee. Nee, dat wil ik niet op mijn geweten hebben.

Gelukkig was ik in yoghurt-shock.