El Lenssen – Het Tempeltje

Ik heb mezelf vorige week een heerlijk avondje theater cadeau gedaan.
Dan kan ik er daarna weer tegen. Het schept ruimte in mijn hoofd en werkt vaak zeer inspirerend. Al kijkend, ervarend en genietend heb ik meestal meteen ideeën over wat ikzelf wil en leuk vind om op de planken te zetten of te creëren.

Hoe heerlijk is het als je je energie gewoon kunt laten stromen, als je helemaal in je element bent en precies doet wat je hart en je wil je ingeeft.
Ben je in je flow, dan vliegt de tijd.

Dus daar zit ik dan, verwachtingsvol op de theaterstoel, mijn neus richting podium. Geroezemoes om me heen.
Even dutten en landen denk ik en….. tjoep daar ga ik.
Mijn oog valt op de loge en de rand van het balkonnetje, dat die loge creëert.
Goh, als je daar boven mag zitten, hoe kijk je dan uit op het podium?
Niet interessant, El, je zit niet daar, maar hier!

Wèl interessant, wacht eens even.
Als ik nu een koord hang aan de stang die op het muurtje van de loge zit dan kan ik me zo omhoog bewegen en op het balkonnetje klimmen.
Dat hoef ik niet in levende lijven te doen hoor. Het publiek zou denken: ‘De voorstelling is zeker al begonnen’, of erger nog ‘Die halve gare dame moet ook zo nodig wat’.
Maar ik doe het lekker toch. Met mijn bewustzijn kruip ik langs het touw omhoog en slinger me als een aal om de gladde stang van het balkonnetje van de loge.

Ik kijk even door de ruimte tussen de stang en het muurtje heen.
Als kind was dat al leuk, dan kwam ik vaak ook niet hoger dan de rand van het balkon. Ik tuurde dan tussen de ruimte van de stang en het muurtje door de buitenwereld in en zag van alles.
Dat kan ik nu ook best doen, maar ik heb zin in iets spannends. Ik ben nu liever even die nieuwsgierige ondernemende aal, die zich behendig rond de stang van de loge van het theater slingert.

De stang is lekker glad en koel. Wat een heerlijk overzichtelijke beweging. Roetsj roetsjjjj daar ga ik.
Dan rol ik me terug en hang ik weer even baldadig en behendig te bungelen aan het touw. Allemaal mensen onder mij, ha ha, allemaal bijzondere kapsels zo van bovenaf gezien, dat kan ik je wel verklappen. En wat ben ik lenig!

Ondertussen spiek ik ook even naar het podium: zie ik het van hieruit beter? Nee niet echt, ik kijk te schuin vanaf de zijkant. Ik zit het liefst in het midden. Recht voor het podium kan ik alles van alle kanten zien.

Nog even zwieren en schommelen maar, aan het touw boven de hoofden van al die mensen, die daar beneden al zitten te wachten. Tralalalala. Zal ik me eens laten vallen? Nee, maar niet doen, dan krijgen we zo direct een heel ander stuk theater.
Ik roetsjjj terug naar beneden netjes langs het touw terug naar mijn stoel.

Ploefff, daar zit ik weer, alsof er niets gebeurd is.
Ik kijk tevreden in het rond. Warempel ja, ik zit zo ongeveer midden voor het podium, zodat ik alles goed ga zien en beleven.

Wat een heerlijke avond theater wordt dit! Het is het aanbevelen waard, moet jij ook eens doen.